دانستنی‌های مهم درباره زخم های پوستی

زخم های پوستی می‌توانند برای افراد زیادی در طول زندگی ایجاد شوند. در این مقاله قصد داریم به بررسی روش های درمان زخم های پوستی بپردازیم.

بهتر است بدانید که زخم های پوستی در حقیقت یک نوع زخم باز هستند و بر اثر آسیب، گردش ضعیف خون یا فشار بر روی پوست ایجاد می‌شوند. بهبود زخم های پوستی معمولا زمان زیادی می‌برند و در صورتی که درمان نشوند، آلوده شده و باعث عوارض دیگر پزشکی می‌شوند. زخم های پوستی می‌توانند در هر قسمتی از پوست ایجاد شوند اما معمولا بر روی پاها، دهان، لب‌ها و ران ظاهر می‌گردند.

علائم و نشانه‌های زخم های پوستی

زخم های پوستی زخم های باز دایره‌ای شکل هستند و معمولا آسیب جزئی به پوست وارد می‌کنند، اما در موارد شدید، زخم‌ها عمیق شده و از طریق بافت عضله گسترش می‌یابند که این مسئله می‌تواند مفاصل و استخوان‌ها را در معرض خطر قرار دهد. علائم زخم های پوستی عبارتند از:

• تغییر رنگ پوست
• خارش
• پوسته پوسته شدن پوست
• التهاب پوست
• خشکی پوست
• حساسیت یا بروز درد در نواحی زخم
• خونریزی یا تخلیه ترشحات از محل زخم
• بوی نامطبوع در نواحی زخم
• ریزش مو در اطراف زخم

انواع مختلف زخم های پوستی

زخم های پوستی مختلفی وجود دارند که می‌توانند فرد را درگیر خود نمایند، در زیر به انواع مختلف آن اشاره خواهیم کرد:

زخم پوستی وریدی: این زخم‌‌ها سطحی و باز بوده و بر اثر گردش ضعیف خون در پا رشد می‌نمایند. آسیب به دریچه‌های داخل رگ‌های پا مانع از بازگشت خون به قلب شده و خون در پایین پاها جمع می‌شود که این مسئله موجب تورم پاها خواهد شد. این تورم باعث فشار بر روی پوست شده و منجر به زخم می‌گردد.

زخم پوستی شریانی یا ایسکمیک: زخم های شریانی هنگامی رخ می‌دهند که شریان‌ها نتوانند به اندازه کافی خون اکسیژن‌دار را به اندام‌های پایین برسانند. بدون تامین کردن میزان کافی از اکسیژن، بافت‌ها می‌میرند و زخم رشد می‌کند. زخم های شریانی می‌توانند در خارج از مچ پا، پا و پنجه پا نیز ایجاد شوند.

زخم های پوستی نوروپاتیک: زخم پوستی نوروپاتیک از عوارض رایج دیابت کنترل نشده به شمار می‌رود. با گذشت زمان، افزایش سطح قند خون سبب آسیب عصبی شده و منجر به کاهش حس در دست و پا می‌گردد. این بیماری، نوروپاتی نام دارد و در حدود 60 تا 70 درصد از افراد مبتلا به دیابت را تحت تاثیر خود قرار می‌دهد. زخم های پوستی نوروپاتیک از زخم‌های کوچکتری مانند برش‌های کوچک یا تاول ایجاد می‌شوند.

زخم های مرتبط با فشار: این زخم‌ها به علت فشار ثابت یا اصطکاک روی پوست رخ می‌دهند. بافت پوست می‌تواند حداکثر فشار 30 تا 32 میلی‌متر جیوه را تحمل کند. توجه داشته باشید که هر گونه افزایش فشار بیش از این محدوده می‌تواند منجر به گردش ضعیف خون، نابودی بافت و در نهایت تشکیل زخم شود. در صورتی که این زخم‌ها درمان نشوند، ممکن است به بافت‌های تاندون، رباط‌ها و عضلات آسیب برسانند.

زخم بورولی: زخم بورولی یک بیماری عفونی است که توسط باکتری ‌های Mycobacterium ulcerans ایجاد شده و می‌تواند زخم‌های بزرگی بر روی دست و پا به وجود آورد.  اگر زخم بورولی درمان نشود، می‌تواند منجر به آسیب فیزیکی دائمی و حتی معلولیت شود.

درماتیت استازیس: نوعی بیماری است که باعث التهاب پوست و زخم بر روی پاها می‌شود و نتیجه تجمع خون در رگ‌ها است.